#1

8.00- owsianka z suszoną śliwką Kupiec
12.00- miseczka bobu i kilkanaście truskawek
15.00- cukinia (oczywiście bez tłuszczu), sałatka z lekkim dresingiem i pół klopsa
18.00- groza na kolację- mały deser lodowy ( max 300 kcal, a pewnie dużo mniej)

Szło super, do czasu aż nie zadzwoniła do mnie znajoma, która koniecznie chciała się umówić. Dobra, poszłam z nią na te lody, wybrałam zestaw z jogurtem i owocami w wydaniu mini. Patrzyła na mnie krzywo, zajadając gigantyczną porcję lodów z kajmakiem, bitą śmietaną i bananami.
O ironio, jest ode mnie dużo chudsza.

Dzień był aktywny. Cały czas biegałam po mieście, podcięłam końcówki włosów, kupiłam sobie nowy biustonosz, odebrałam jakieś pierdoły z poczty i.... wykupiłam karnet na basen. Od jutra zaczynam. A kiedy wróciłam do domu, jeszcze poprasowałam. Także spaliło się wiele kalorii i bardzo dobrze. Po tych nieszczęsnych lodach, wyszłam jeszcze na 40 min na spacer.


Obiecałam, że dziś powiem więcej rzeczy o sobie.

Mam 19 lat. Od zawsze byłam gruba, ale od dwóch lat, nie przerażam ludzi tuszą. Zawsze byłam bardzo wysoka- takie geny- i na dodatek tęga. Najwyższe BMI jakie miałam, wynosiło 24.7. Obecnie oscyluje w granicach 20.  Kiedy miałam 16 lat, ważyłam 79 kg przy 179 cm wzrostu, miałam okresy, że jadłam jak świnia, ale potrafiłam też się głodzić. Krótko mówiąc, zaczynała się u mnie bulimia. Nienawidziłam swojego ciała. Komentarze, które słyszałam... ubrania, które mi się podobały, a się w nich nie dopinałam... los osoby grubej jest tragiczny, nie oszukujmy się.
Na tym etapie, mama zaciągnęła mnie do dietetyka. Kobieta była miła, bardzo ludzka, i co najważniejsze, chciała mi pomóc. Dała mi rozpiskę tego, co wolno mi jeść, ustalała menu... Nie była to rygorystyczna dieta, w rok straciłam 15 kg. I nigdy ich nie odzyskałam. Najpiękniejszym prezentem, była możliwość wyjścia w mini spódnicy na 17 urodziny.
Dzięki pani dietetyk, trafiłam również do psychologa. Miałam i mam poważne problemy z samoakceptacją. 

Chociaż straciłam naprawdę niemało kilogramów, pozostało mi poczucie, że jest mnie za dużo. Ludzie są bezlitośni, nawet mama powtarza mim że do szczupłej osoby sporo mi brakuje.
Muszę zrzucić 8 kg. Mam na to trzy miesiące. A po tym okresie, muszę stanowczo zamknąć etap odchudzania w swoim życiu. Koniec głodu, stopniowy powrót do normalnego jedzenia (1800 kcal- więcej nie chcę).
Wierzę, że mogę to zrobić. Że kiedy wyjadę na studia NIKT nie powie mi, że nie wyglądam w czymś szczupło. Nie dopuszczę do sytuacji, by usłyszeć choćby pół komentarza na temat swojego ciała. Koniec złośliwości, koniec wstydu.

To właśnie jestem ja... wysoka, nieszczęśliwa kobieta, goniąca swoje marzenia.